بررسی تطبیقی و تاریخی اغراق در بلاغت عربی و فارسی

چکیده? پایان نامه: اغراق یکی از آرایه های ادبی است که در بیشتر کتب بلاغی عربی و فارسی، افراط در توصیف کسی یا چیزی تعریف و به سه مرتبه? مبالغه، اغراق و غلو تقسیم شده است. وضوح استفاده ? بلاغیون نخستین فارسی از کتب بلاغی عربی در طرح مباحث تئوریک بلاغت فارسی، زمینه ? بررسی سیر تطبیقی و تاریخی این آرایه را در بلاغت عربی و فارسی فراهم می کند. نیز می توان در تبیین کارکردهای بلاغی اغراق از مفاهیم ویژه ? زبان شناسی همچون برجسته سازی و آشنایی زدایی سود جست و از اغراق به عنوان یکی از ابزارهایی که منجر به ساختارشکنی می شود، نام برد. اغراق غالباً در حیطه ? علم بدیع جای گرفته، در حالی که ویژگی ها و کارکردهای آن منطبق با معیارهای علم بیان است و با شاخه های مختلف آن ارتباط مستقیمی دارد. از طرفی موضوعات و ویژگی های ژانرهای ادبی به گونه ای است که از اغراق به عنوان یک شیوه ? بیان مهم و پرکاربرد استفاده می شود. در این پژوهش به سیر تاریخی اغراق در در بلاغت عربی و فارسی پرداخته و چشم انداز روشنی از این آرایه در گذر زمان ارائه کرده ایم. با بررسی اغراق از جنبه های دلالت معنایی، ادای معنای واحد به طرق مختلف و ارائه ? تصویر که از ویژگی های اصلی علم بیان و صور بیانی هستند، آن را یکی از صور بیانی دانسته، و با بررسی صنایع بدیعی و بیانی که با اغراق همراهند، مشخص کرده ایم که کدام آرایه ها و صور بیانی، تحت کدام قواعد منجر به ایجاد اغراق در کلام می شوند. سپس موضوعات و ویژگی های ژانرهای ادبی را یکی از دلایل گسترش اغراق در ادبیات هر دو ملت برشمرده و به تبیین کارکردهای اغراق از منظر مباحث نقد ادبی پرداخته و در پایان به این نتیجه رسیده ایم که غراق یک شیوه ? بیان قدرتمند، زیبا و پرکاربرد است که جهت بزرگداشت امر یا پدیده ای به کار می رود و اساس آن بر کذب نیست.